Na een tochtje It's A Small World, ging ik nog even naar toilet. Hendrik amuseerde zich ondertussen even met het fotograferen van Hamish, de fotograaf. Na deze korte pauze gingen we richting de Mad Hatters' Tea Cups.
Het was kwart voor 10 en we wisten niet goed wat we zouden doen. Het dilemma die dag was... aanschuiven voor het Princess Pavilion of niet. Wat was de kans dat het we bij Belle terecht zouden komen? Ik schatte die kans alvast niet groot in. Ik had Belle niet één keer gezien deze trip. De handtekening van Belle (en die van Bert) waren de enigedie ik nog misste in mijn boekje. Wat was de kans dat we een prinses zouden hebben die we al gehad hadden? Die kans schatte ik veel groter in. We besloten om de kans toch te wagen en om kwart voor 10 gingen we aanschuiven. Het Princes Pavilion zou pas opengaan om 10.30 uur volgens het programma en zo stond het ook aangegeven aan de ingang. Dat werd dus nog minstens 3 kwartier wachten.
Een Brits meisje achter mij was jarig die dag. Ze wilde dus graag wachten op de prinses. Ze vond dat ze dit verdiende. Waarop de vrouw voor mij antwoordde: "yes, you deserve it!" Alleen dachten haar vrienden daar anders over. Even voor 10 uur kwamen er 2 prinsessen aan. Snow White en Belle!!!! Mijn bonste in mijn keel van de adrenaline. Zou het dan toch nog mogelijk zijn om die ene handtekening nog te scoren? Zou ik nogmaals de CM durven aanspreken en vragen of ik pretty pretty please Belle mocht ontmoeten?
Om 10 uur ging de deur open en mochten we doorgaan. Ik had best wel zenuwen. Zou ik bij Belle terechtkomen? Toen we vooraan stonden trok ik nogmaals mijn stoute schoenen aan, toonde de CM de foto van Belle in mijn boekje en vroeg of het mogelijk was haar te ontmoeten. "This one?" zei hij al wijzend naar Belle haar foto. "I'll check if she is here." Ik zei dat ik haar samen met Snow White had zien binnen gaan. De CM verdween... en kwam terug. We moesten wachten en een andere familie mocht voor gaan. Zou het dan toch?
Ja hoor, we kwamen bij Belle terecht! Ik dolgelukkig! Ik vroeg hoe het met haar ging en zij vroeg hoe het met mij ging. Ik kon het niet laten om te zeggen hoe blij ik was haar te ontmoeten. Ik zei dat al mijn favorieten in mijn boekje stonden en ze ging er dan ook in bladeren. Na wat foto's vroeg ik of Hendrik ook nog even mee op de foto mocht en dat was geen probleem.
Dolgelukkig verlieten we rond 10.20 uur het Princes Pavillion. Bij deze ook nog eens een speciale dank aan de CM die mijn trip het meest magical mogelijk gaf!
De foto's van de Disneyland fotograaf.
Ik wilde ze natuurlijk graag allemaal hebben!
Meer characters!
Mijn dag en mijn trip waren compleet. Het was meer dan perfect geweest. Het maakte mij ook niet veel uit wat we de rest van de dag zouden doen. We gingen eens kijken welke Villains er aan het kasteel te vinden zouden zijn.
Het waren onder andere Radcliffe en Frolo. En bij beiden stonden niet veel mensen te wachten. Radcliffe werkte netjes de rij af. Toen ik vroeg of hij mijn boekje wilde tekenen, schudde hij nee en ging lachen. Nee? Haha, gelukkig was het maar een grapje.
Hendrik wilde nog wat leuke foto's van Hamish bij het kasteel.
Dus dat deden we ook nog eventjes.
Frolo stond ergens in een hoekje. Er stond dan ook niemand te wachten. Ik kon dan ook zo op de foto met hem.
Hendrik vond het wel leuk om Hamish te fotograferen bij het zwaard in de steen. Dat leverde veel oh's en ah's op. Zelfs mensen die zeiden "look at that bear". Daarna deden we ook nog even de Caroussel.
Het was weer even tijd voor een sanitaire stop. Toen we weer buiten waren hoorden we de 20th anniversary train. We haastten ons naar het kasteel om te gaan kijken.
Het treintje stopte en de characters stapten uit. Ik dacht dat het bij Mickey en Minnie wel druk zou zijn, dus we besloten om Daisy te volgen. Een klein kindje wilde voor me gaan staan. Ze maakte zich breed met haar ellebogen en schouders, in de hoop dat ik er niet langs kon. Tja, mis dus en best wel grappig! De CM had het gezien en stuude het meisje weer naar achter. Voor mij geen probleem dat ze voor me ging staan hoor. Maar de weg proberen te versperren was ook niet nodig. Daisy werkte de rij mooi af en na even gewacht te hebben was het mijn beurt.
We keerden terug naar het kasteel, waar we om 12 uur hadden afgesproken met Renata, Wesley, Thomas en hun oma Henny. Aan het kasteel kon Hendrik het niet laten om foto's te maken. Wat later kwam Wesley naar ons toe. We hadden elkaar onmiddellijk herkent. De anderen stonden nog in het Bureau Pasport Annuel en daar zouden wij ook even naartoe gaan. We maakten snel kennis, babbelden wat met elkaar en toen ze klaar waren, namen we buiten weer afscheid. Het was leuk hun ontmoet te hebben, allemaal aardige mensen!
Zij gingen richting Fantasyland en wij gingen richting Adventureland, een hapje eten. Het was pas later dat ik besefte dat we niet eens een foto gemaakt hadden. Jammer!
Aan het kasteel kwamen we ook nog prins Adam, Belle, Aurora en Cinderella tegen. Zij waren op weg naar Auberge De Cendrillon. Leuk! 2 x Belle op 1 dag. Cinderella nam per ongeluk de verkeerde route en even waren ze elkaar verloren.
Onderweg naar Adventureland passeerden we eerst nog Frontierland. De wachtrij voor Big Thunder Mountain was deze keer maar 25 minuten. Op de splitsing namen we de achterste rij en ontdekten dat we een heel eind konden doorlopen en daardoor ook veel minder lang moesten wachten. De uiteindelijke wachttijd bedroeg maar een kwartier. Over geluk gesproken!
In Adventureland wilden we nog één keertje gaan eten bij Hakuna Matata. Het was er behoorlijk druk, maar na even zoeken vonden we dan toch een plaatsje. Nadien werd het rustiger. Buiten stonden een aantal Djembe spelers die zorgden voor de vrolijke noot. We beslelden beiden weer de slightly spiced chicken met Hakuna Fries.
Wat we deze trip nog niet gedaan hadden was het labyrinth. Toen we via Adventureland terug naar Fantasyland liepen, kwamen we Le Passage Enchanté D' Alladin nog tegen. Deze walkthrough attractie hadden we deze trip nog niet gedaan en ik wilde graag even een kijkje nemen.
En geheel toevallig kwamen we onder de poort van Adventureland Renata en haar familie nog tegen. Het maken van een foto is geheel onverwachts toch nog gelukt! (Met dank aan hun oma!)
Wordt vervolg... met nog één deeltje.
No comments:
Post a Comment