Regen, regen en nog eens regen!
Ook vandaag loopt de wekker om 7 uur af. Dag 3 in Bretagne
breekt aan. Niet veel later stappen we uit bed. We douchen ons en maken ons
klaar voor het ontbijt. Weer zijn we bijna als enigen voor het ontbijt. Er is
enkel nog één enkele andere gast.
Ook hier is het ontbijt weer uitgebreid. Er is keuze uit
verschillende soorten brood, welke je kan roosteren, mini croissants, mini
chocoladekoeken, bretoense crèpes (pannekoeken), verschillende soorten yoghurt,
verschillende soorten cornflakes, koude en warme melk, verschillende soorten
koffie (onder andere café au lait, espresso, latte machiato, cappucino, gewone
tas koffie,…), verschillende soorten fruitsap, verschillende soorten beleg
(onder andere salami, choco, confituur, kaas, hesp,…), eitjes, cake en
bretoense boterkoekjes. Het ontbijt is vergelijkbaar met dat van het hotel in
Pontorson.
Na het ontbijt gaan verlaten we Binic. Omwille van het weer hebben we de plannen
gewijzigd en gaan we vandaag naar Carnac, op zoek naar menhirs. Carnac ligt in het departement Morbihan. Volgens de méteo is het in het zuiden van Bretagne vandaag nog droog.
Het is een ritje
van 2.15 uur rijden, maar dat hebben we er voor over. Onderweg begint het te
regenen, maar na een uurtje houdt het gelukkig weer op.
We volgen de GPS, maar dat blijkt niet altijd een goed idee. We belanden op kleine baantjes in the middle of nowhere. We begrijpen nog altijd niet waarom de GPS ons niet via de snelweg gestuurd heeft. Maar goed. We rijden even verkeerd, maar uiteindelijk komen we tegen 11
uur aan in Locmariaquer.
Pointe de Kerpenhir
We beginnen bij het uitzichtpunt, point de kerpenhir.
Het is mooi, maar we zijn niet echt onder de indruk. De uitzichten die we
gisteren in Cancale hadden, die waren veel mooier.
We rijden verder en komen "Circuit de Mégalithes" tegen. Nu we hier toch zijn, besluiten we een kijkje te nemen. We parkeren de wagen op de parking en gaan een stukje te voet.
De Tumulus du Mané er Hroech bevindt zich in een bos. We
nemen het kleine paadje en lijken wel even weg van de wereld. Binnen is het
donker, heel erg donker. Hendrik maakt even wat foto’s met flits en deze
verhullen wat er binnen te zien is. De Tumulus du Mané er Hroech is maar één
deel van het circuit de mégalithes in Locmariaquer. Er zijn er nog 2 andere.
Maar wij besluiten het hierbij te houden en gaan terug naar de parking.
Sarah houdt niet zo van stikdonkere kruipgaten en blijft braafjes boven wachten.
Nog meer megalieten
Wanneer we in de auto zitten, begint het opnieuw te regenen.
De GPS wordt ingesteld op Carnac. Het is een klein half uurtje rijden. Onderweg
komen we alvast de ene alignement na de andere tegen. Zonder enig probleem
vinden we het Maison des Mégalithes. We parkeren de auto en gaan de site
verkennen. We beginnen bij het uitzichtpunt op het dak van het
bezoekerscentrum. Daarna gaan we de alignements van dichter bekijken.
De alignements de Carnac zijn rijen van menhirs op verschillende plekken in Carnac. De stenen staan over een afstand van 8 km over 4 gehuchten in de gemeente.
In Le Menec staan 11 rijen van menhirs bijna evenwijdig aan elkaar. Ze zijn gerangschikt van groot naar klein en zijn ongeveer tussen de 3,7 m en de 1 m hoog.
Na het bezoekje aan de alignements de Ménec rijden we verder
naar Carnac centrum. Het is zondag en er lijkt niet veel open te zijn. We
vinden een leuke crèperie en besluiten hier een galette te gaan eten. Om de
crèperie te bereiken, moeten we eerst een aantal trappen op. Binnen zit het
stampvol. Na even wachten krijgen we alsnog een tafeltje voor 2. De crèperie
heet La Potion Magique en wordt gerund door een moeder met haar zoon. De
inrichting is typisch Bretoens, zo ook de mensen die er zitten. Er hangen
tekeningen van kinderen. De meeste tekeningen hebben het thema heksen of
crèpes. Heerlijk!
We bestellen beiden een galette, een typisch gerecht uit
Bretagne. Het lijkt op een pannekoek, maar wordt gemaakt met Blé Noir. Het
smaakt ook helemaal niet naar een pannekoek. Hendrik bestelt de galette avec
jambon, fromage et champignon. Sarah gaat voor de galette avec du jamban et
oeufs. De oeufs worden gebakken zoals een omelet. De garnituur zit niet op de galette, maar er
in. We moeten er lang op wachten, maar het smaakt heerlijk. Hendrik neemt nog
een glas cider en Sarah een capuccino. We krijgen beiden nog een ‘la potion
magique’ van het huis aangeboden. Het is een drankje op basis van cassis. Erg
lekker ook.
We vinden deze crèperie zeker een aanrader. En niet duur
ook. We geven dan ook zeker voldoende fooi.
Wanneer we buiten komen, regent het nog steeds. Het water
komt nu echt met bakken uit de lucht. We vluchten naar de auto en beraden ons
over wat nu te doen. Terug rijden? Of nog enkele menhirs zoeken? We kiezen voor
het laatste. We rijden tot aan de alignements de Kermario. Het regent helaas
nog steeds.
In Kermario staan de menhirs over een afstand van 1,2 km en de grootste zijn wel 7 meter. Omwille van hun grootte vonden we deze dan ook imposanter dan die van Le Menec.
Hierna rijden we weer verder. We komen nog voorbij de
alignements de Manio, maar hier stoppen we niet. De volgende halte is le géant
et le quadrilatère de Manio. De pijlen wijzen het bos in. Het regent nog steeds
en het bos verandert langzaam maar zeker in een modderpoel. De paadjes worden
kleiner en we weten niet goed of we wel goed zitten. We komen een aantal
toeristen tegen, dus we besluiten toch om verder te gaan.
Op een gegeven moment komen we een grote menhir tegen. Le
géant dus! Aan de andere kant staat le quadrilatère. Menhirs in een rechthoek
vorm. We maken foto’s en keren dan terug. Op nog geen 100 meter van waar de
auto geparkeerd staat, vind je dan nog de alignements de Kerlescan. Ook hier
maken we nog enkele foto’s en besluiten dan dat het genoeg geweest is.
le quadrilatère de Manio
le géant de Manio
Het regent nog steeds, dus de beslissing om de GPS in te
stellen op Binic is snel gemaakt. De rit duurt deze keer nog geen 2 uur.
Gelukkig. Onderweg stoppen we nog even om te tanken. De rit verloopt voorspoedig
en rond 18.15 uur zijn we weer bij het hotel.
We lopen nog even langs de haven en besluiten wat te gaan
eten. Hendrik wil graag zalm, maar helaas, de keuken is nog niet open. De
uitbaatster is allesbehalve vriendelijk en blij om ons te zien, maar goed, we
zitten er nu en bestellen dan beiden een crèpe met caramel au beurre salé. Dit
is dik tegen haar zin. Ze vraagt ook niet of we iets willen drinken. De chef
die pizza’s staat te bakken, wil de crèpes eerst niet maken. De vrouw wil het
ook niet en ze beginnen tegen elkaar te schelden. Uiteindelijk is het toch de
chef die de crèpes bakt. Wanneer de uitbaatster het bestek komt brengen negeert
ze ons gewoon. Het serviet is trouwens rond het bestek gegooid. De vrouw komt
uiteindelijk toch nog vragen of we wat willen drinken. 2 cola’s dus. De flesjes
worden bijna op tafel gegooid en 2 minuten later volgen ook de glazen. De
uitbaatster zegt verder geen woord tegen ons en negeert ons compleet. Na een 10
tal minuten komen de crèpes er aan. De chef weigert deze aan onze tafel te
brengen, dus de uitbaatster is genoodzaakt om het te doen. Dit met tegenzin!
Het moet gezegd, de crèpes zijn wel lekker! We eten de pannoeken snel op en
maken dat we weg zijn. Op dat moment komt diegene die de pizza’s bestelt heeft,
zijn bestelling afhalen. De uitbaatster begint te roepen tegen de chef. Wij
staan ondertussen aan de kassa, maar worden weer genegeerd. Uiteindelijk kunnen
we betalen. Het is op de kop 15 euro. Hendrik vertikt het om de uitbaatster een
fooi te geven.
We waren van plan om ’s anderendaags te wachten tot de
keuken wel open is om dan terug te komen om de zalm te proberen, maar we zijn
nu toch van mening verandert.
Moe maar voldaan kijken we toch terug naar een
zeer speciale dag. Er hangt iets magisch rond de menhirs, waardoor ze zeker en
vast de moeite waard zijn, ook in de regen. Terug op de hotelkamer stuurt Sarah
nog een smsje naar het thuisfront en bekijken we de foto’s. We kijken nog even
naar de weersvoorspelling voor de volgende dag, maar die ziet er niet veel beter
uit. We shall see.
Blij dat het ondanks de regen toch een leuke dag geworden is!
ReplyDelete